Το τελευταίο αντίο στον Νίκο Κούνδουρο. Παρών και ο πρωθυπουργός
Πλήθος κόσμου έφτασε το Σάββατο το μεσημέρι στο Α΄ Νεκροταφείο για να πει το τελευταίο αντίο στον Νίκο Κούνδουρο, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τετάρτη σε ηλικία 90 ετών.
Συγγενείς, φίλοι, απλοί άνθρωποι που είχαν αγαπήσει τις ταινίες του βρέθηκαν εκεί για να τον τιμήσουν και να του ευχηθούν καλό κατευόδιο.
Εκεί και ο πρωθυπουργός, Α. Τσίπρας για το στερνό αντίο στον μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη, αλλά και πολλά ακόμα μέλη της κυβέρνησης.
Η υπουργός Πολιτισμού, Λ. Κονιόρδου, ο πρώην υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, ο Πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης.
Παρόντες επίσης ο Μανώλης Γλέζος, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Δ. Σιούφας, ο Κ. Λαλιώτης, ο Β. Λέκκας, ο Θ. Μικρούτσικος, ο Φ. Κουβέλης, η Μ. Πολυχρονίδη.
Με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών Πάνου Σκουρλέτη, η κηδεία του Νίκου Κούνδουρου έγινε δημοσία δαπάνη.
Η οικογένεια ζήτησε αντί στεφάνων να κατατεθούν χρήματα στη μνήμη του στην «Κιβωτό του Κόσμου» και στο «Χαμόγελο του Παιδιού».
Ο Νίκος Κούνδουρος είχε γεννηθεί στην Αθήνα αλλά οι γονείς του, από ατελείωτες γενιές Κρητικοί, δεν ανέχονταν να πολιτογραφηθεί σαν Αθηναίος. Για τον λόγο αυτό τον είχαν μεταφέρει νεογέννητο στην Κρήτη, τυλιγμένο σε μία πάνα, ώστε να γραφτεί στα δημοτολόγια του Αγίου Νικολάου της Κρήτης στις 15 Δεκεμβρίου του 1926.
Ήταν γιος του δικηγόρου και πολιτικού Ιωσήφ Κούνδουρου. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία και αποφοίτησε το 1948. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ενταχθεί στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και μετά τον πόλεμο εξορίστηκε στη Μακρονήσο, λόγω των αριστερών φρονημάτων του.
Στα 28 του χρόνια αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως σκηνοθέτης με τη Μαγική Πόλη (1954), όπου συνδύασε τις επιρροές του από το νεορεαλισμό με την εικαστική του ματιά.
Με το σύνθετο και πρωτοποριακό έργο Ο Δράκος (1956), ο Νίκος Κούνδουρος καθιερώνεται. Ακολούθησαν «Οι παράνομοι» (1958), «Το ποτάμι» (1959), «Μικρές Αφροδίτες» (1963), «Το πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), «Τα τραγούδια της φωτιάς» (1974), «1922» (1978) κ.ά.
