Εννομη… αταξία

 Από την εφαρμογή του λεγόμενου «νόμου Παρασκευόπουλου» μέχρι σήμερα, οι αστυνομικές αρχές έχουν εξιχνιάσει σειρά εγκλημάτων από υποτρόπους κακοποιούς, που είχαν αφεθεί ελεύθεροι με τις ευεργετικές διατάξεις του συγκεκριμένου νομοθετήματος (αρθρ. 23 Ν. 4356/2015).

Παράλληλα, η τροποποίηση των διατάξεων για τη διάγνωση αναπηρίας ως λόγου απελευθέρωσης οδήγησε σε αμφιλεγόμενες απολύσεις  κρατουμένων, όπως στην περίπτωση Φλώρου. Ωστόσο, ούτε η ανησυχία για την εγκληματικότητα, ούτε ο προβληματισμός για την ορθότητα των διαδικασιών οδήγησαν σε κάποια επανεξέταση του νόμου είτε επί της αρχής είτε ως προς τα κριτήρια εφαρμογής του. Οι απαράδεκτες αυτές νομοθετικές πρωτοβουλίες ανοίγουν παράθυρα «γκρίζων» αποφυλακίσεων υπονομεύοντας έτσι το κράτος δικαίου και το κύρος των δικαστικών αποφάσεων.

Η σχετική κυβερνητική αδράνεια αποτυπώνει το ολιγότερο αδιαφορία για τη δημόσια ασφάλεια και για το αίσθημα δικαίου, παρότι και τα δύο είναι καίρια τόσο για τον μέσο πολίτη όσο και για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους. 
Αναλόγως εντυπωσιακή με την αδράνεια αυτή είναι η έκδηλη ανεκτικότητα σε άλλα «μέτωπα» ασφάλειας και δικαιοσύνης – με ενδεικτικά παραδείγματα τις συνεχείς παράνομες πράξεις μελών του «Ρουβίκωνα» και τη χορήγηση διαδοχικών αδειών στον καταδικασμένο για τρομοκρατία Δ.Κουφοντίνα.

Και οι δύο αυτές περιπτώσεις, παρόλο που είναι διαφορετικής φύσης, αποτυπώνουν αφενός μία  γενικευμένη κατάσταση ατιμωρησίας, αφετέρου την ανοχή της Κυβέρνησης μπροστά στην «ιδεολογική νομιμοποίηση» της βίας.
 
Στην πρώτη περίπτωση, πράξεις που καταρρακώνουν το αίσθημα της δημόσιας τάξης και διαπομπεύουν τους κρατικούς μηχανισμούς (και μάλιστα με μορφή συστηματική, που μαρτυρά οργάνωση με υποδομή), αντιμετωπίζονται ως «συμπαθής ιδεολογική εκτόνωση» ή «επαναστατική γυμναστική». Ξεχνούν, όμως, όσοι τις αντιπαρέρχονται ότι, εν τέλει, διασύρουν διεθνώς τη χώρα και ευτελίζουν την πίστη των πολιτών στους συντεταγμένους θεσμούς. Με αυτή τη λογική, όποιος προβαίνει σε συστηματικές πλημμεληματικές πράξεις για οποιονδήποτε (αληθινό ή κατά δήλωση) ιδεολογικό λόγο θα έπρεπε να μένει ατιμώρητος!
 
Στη δεύτερη περίπτωση, ένας καταδικασμένος τρομοκράτης, που δεν έχει εκφράσει καμία απολύτως μεταμέλεια για τις πράξεις του, λαμβάνει άδειες σε συστηματική βάση. Οι άδειες στους κρατουμένους αποτελούν, βεβαίως, κατάκτηση του νομικού πολιτισμού μας, είναι δε έμμεση παραδοχή της ανωτερότητάς του ότι κάνουν χρήση των ευεργετημάτων της έννομης τάξης και όσοι προσπαθούσαν να την καταλύσουν με τα όπλα. Πέραν, όμως, του ότι το μέτρο δεν μπορεί να μη συνδέεται νομοθετικά με τη φύση, τη βαρύτητα και το πλήθος των διαπραχθέντων αδικημάτων, η αθρόα χορήγηση αδειών στον συγκεκριμένο κρατούμενο διατρέχεται από την ίδια «ιδεολογική συμπάθεια» που εκφράζεται εμμέσως για τον Ρουβίκωνα, παρά το γεγονός ότι στην περίπτωση Κουφοντίνα έχουμε να κάνουμε με ανθρωποκτονίες και όχι με πλημμεληματικά πολιτικά «χάπενινγκ».

Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και η απόδοση δικαιοσύνης αποδεικνύεται εμπράκτως ότι δεν περιλαμβάνονται στις προτεραιότητες της κυβέρνησης. Το αποτέλεσμα, είτε πρόκειται για αδικήματα με φερόμενο πολιτικό κίνητρο είτε όχι, είναι η παράλυση της κρατικής λειτουργίας στο πεδίο της εμπέδωσης των αισθημάτων δικαιοσύνης και δημόσιας ασφάλειας. Μια παράλυση που τίποτε στον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν δείχνει ότι υπάρχει βούληση να ανασχεθεί.

Ιωάννα Καλαντζάκου- Τσατσαρώνη
Δικηγόρος – τ. Αντιπρόεδρος ΔΣΑ

iefimerida.gr 

Πηγή: kritipress.gr