Με τον αριθμό των θυμάτων -που δίνει και το μέτρο της τραγωδίας- να είναι ανοικτός, δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά για την πυρκαγιά που σάρωσε την Ανατολική Αττική. Η διαφορά μεταξύ του «στρατηγού ανέμου» και του «ασύμμετρου φαινομένου» δεν είναι εμφανής, παρά μόνον στον απολογισμό των θυμάτων. Κυβερνήσεις αμήχανες μπροστά στη δύναμη της φυσικής καταστροφής προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Προφανώς υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό γιατί δεν δόθηκε εντολή εκκένωσης. Η Περιφέρεια λέει ότι είπε στο Δήμο να εκκενώσει την περιοχή, αλλά ο Δήμος το αρνείται κόκ. Όταν διευθετήσουν τις πρώτες ανάγκες μετά την καταστροφή και περάσει κάπως το σοκ, προφανώς θα αναζητηθούν ευθύνες. Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σημασία αυτή τη στιγμή, όταν ούτε ο απολογισμός των θυμάτων δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ουσία είναι ότι δαπανούμε κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια για να έχουμε ένα Κράτος το οποίο δεν μπορεί να προστατέψει στοιχειωδώς τους πολίτες.

Η έλλειψη οργάνωσης και προγραμματισμού μόλις εκδηλωθεί ένα ακραίο φαινόμενο γίνεται αμέσως φανερή, ενισχύοντας την αίσθηση των πολιτών ότι είναι ανυπεράσπιστοι. Το σοβαρό κενό στον σχεδιασμό, στην οργάνωση και στην προετοιμασία καλείται συνήθως να καλύψει ο ηρωισμός και η αίσθηση καθήκοντος κάποιων πιλότων, πυροσβεστών, εθελοντών και η αλληλεγγύη των απλών ανθρώπων.

Κανείς δεν έχει απαίτηση από οποιαδήποτε κυβέρνηση να ελέγξει ένα ακραίο φαινόμενο. Υπάρχει όμως απαίτηση να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για να διαχειριστούν τη δύσκολη συγκυρία. Επειδή όμως οι τραγωδίες αποκαλύπτουν τα μεγάλα κενά, οι επισκέψεις πολιτικών σε αρχηγεία και συντονιστικά κέντρα, οι «συσκέψεις» με τηλεοπτική κάλυψη δεν βοηθούν, ούτε προσθέτουν. Αντιθέτως μεγεθύνουν τα κενά.